29 en 30 juli Khao Yai NP: kortsluiting

Kronkeltjes in mijn hoofd. Bij het eerste de beste tempelbezoek van vandaag plofte ik uit mijn plaat. En niet een beetje. Nee, grenzeloos. Sorry. De aanleiding: ik dacht, na eergisteren, voorgoed van mijn - ietwat mollig - stalkertje verlost te zijn. Dus vakantievreugde wedergekeerd en rust in het koppie hersteld. Dat dacht ik.
Bij de bombastische hoofdingang van de tempel in Ayutthaya knielde ik om mijn teva's uit te trekken. Rara.. Wiens blik kruiste de mijne toen ik opkeek? Die van mijn creepie stalkertje. Boeddha. Iets in me knapte. Driekwart van alle hersenverbindingen die ik in al die jaren in mijn bovenkamer heb aangelegd splinterden ruw uit elkaar. Kortsluiting. Mijn teva's verplaatsten ter plekke Boeddha's beide pretoogjes. Van in z'n schedel tot op de marmeren bestrating. Met zijn navel vulde ik netjes 1 van de ontstane gaten in zijn schedel. In het andere ontstane gat propte ik de haren uit Boeddha's bilspleet die ik zojuist op Middeleeuwse wijze geharst had. Omstanders leken dit gecontroleerde geweld verrassend genoeg een lichtelijk overdreven reactie van me te vinden. Tientallen gele laafjes hadden zich rond om me verzameld. Of het was warm of het was de woede die de rook uit hun oortjes verklaarden. 1 van de kleine gele laafjes pakte me een momentje apart. Hij legde me uit dat Boeddha in deze omgeving aanbeden wordt door bijna alle kleine gele laafjes. Apart vind ik dat. Een hoop van die kleine gele laafjes wilden inmiddels hun ietwat opgekropte emotie op mij botvieren, voegde hij nog toe. Daar zou hij wel eens gelijk in kunnen hebben. De blik in de ogen van de groep kleine gele laafjes stond niet bepaald op zonnestraaltjes. En dat was een eufemisme. De kleine gele laaf had nog een laatste zinvolle tip voor me: "LENNEN!" Dat leek mij ook de beste oplossing.
Ach. Niet zo erg. Zoveel heb ik niet met tempels. Een berg stenen bij elkaar, leg ze in een leuk patroontje, cement ertussen, een geinig kleurtje erop en je hebt een tempel. Nee, geef mij maar het dierenrijk. Al jarenlang krijg ik mierentietjes van de kleurrijke fauna die onze aardkloot rijk is. Vroeger had ik dat al. Ik herinner me nog een telefoongesprek tussen mij en m'n moeder uit mijn peuterschoolperiode. Dat ging zo:
"Eendje kwak."
"Ja klopt. Het eendje zegt kwak."
"Eendje kwakkwak."
"Prima. Knap van je. Eendjes zeggen kwak kwak. Goed hoor!" "Eendje brood."
"Mooi zo. Wat weet jij al veel. Eendjes eten graag brood. Droog brood. Maar ik moet nu ophangen moeder, ik moet naar de kleuterschool."
De dierenliefde werd me met de paplepel ingegoten. Piepjong nestelde de voorliefde voor beestjes zich in mijn genen. Kippen, poezen, honden, paarden. De soort was me om het even. En paarden. Ohh, wat had ik ze lief! Hun manen, het sierlijke galopperen, de elegantie. Dol was ik op paarden. Wel gepaneerd en in croma. Well done. Anders niet hoor, anders had ik helemaal niets met paarden.
Mijn dierenontdekkingstocht bracht me de wereld over: beren besnuffelde ik in the States, orka's ontdekte ik in Canada, oerang oetangs vlooide ik in Maleisië, neushoorns neusde ik in Nepal, zeeschildpadden kuste ik in Costa Rica, leeuwen kamde ik in Kenia, capibara's knuffelde ik in Peru, luipaarden besloop ik in Tanzania, buffels betastte ik onzedelijk in Botswana, berggorilla's begluurde ik in Oeganda, kangoeroe's kietelde ik Down Under, nijlpaarden sopte ik in Malawi, cheeta's zoende ik in Zambia, olifanten overvroeg ik in Namibië en pinguïns poortte ik in Zuid-Afrika.
Ook in Thailand heb ik mijn lievelingsknuffel: de met uitsterven bedreigde tijger. In Khoi Yai NP huppelen nog wat verdwaalde geelbruine jagers rond. Om de kans op een ontmoeting met deze gestreepte aardgenoten te vergroten schoot ik een hertenjaponnetje aan en dartelde als een wulps reetje door de grasvlakte. Tevergeefs. Ik kocht tijgerbrokken bij de Thaise Boerenbond en legde ze op een schoteltje. Maar Winnie de Poeh had geen honger.. Vervolgens voerde ik een, niet van echt te onderscheiden, imitatie op van een vrouwelijke tijgerbrul. Dit om de paringsdrift van een willekeurige mannelijke tijger op te roepen en hem zo te lokken. Ook dit bleek geen succes. Ik had wederom zonder resultaat de malle eppie van de reisgroep uitgehangen. Ggrrrrrr.